Verantwoording nemen
Nog niet zo lang geleden hield een grote overheidsorganisatie een enquête onder haar medewerkers. De resultaten waren niet voor de poes of niet van de lucht. Het management kreeg een gevoelige tik op de vingers.
Een paar zaken kwamen, zo’n beetje op iedere afdeling, naar voren. De leidinggevenden waren niet zichtbaar. Het ontbrak aan sturing en aan visie, zo leek het. Werk aan de winkel dus!
Een van de leidinggevenden reageerde naar de afdeling naar aanleiding van het medewerkerstevredenheidsonderzoek. Hij was geschrokken van de resultaten, zo zei hij en had er eens goed over nagedacht. Als het ging om de visie moest hij, net als zijn medewerkers, toch echt naar boven kijken. Een visie komt nu eenmaal van een directie en het is het MT en het zijn de medewerkers die werken aan en binnen die visie. En ja, sturing, hangt daarmee samen. Hij moest wel weten waar hij op moet sturen en zolang dat niet het geval is…
Ook de zichtbaarheid van de leidinggevende was in zijn moment van reflectie voorbij gekomen. Met corona en het daarmee samenhangende thuiswerken, was het hybride werken nogal toegenomen. Mensen kwamen af en aan op kantoor, werken thuis, gaan natuurlijk op vakantie en zijn wel eens ziek. “En zo komt het dat, door jullie manier van werken, jullie mij minder zien”, aldus deze MT’er.
De oplossing voor het gebrek aan sturing en visie, was wachten op de directie. Geduld is een schone zaak. De oplossing voor de zichtbaarheid was even simpel als eenvoudig. Iedereen moest in overleg treden met elkaar om met elkaar vaste dagen of momenten te prikken waarop de collega’s elkaar zien. Hij zou dan op dat soort momenten wel aanschuiven om “zijn gezicht te laten zien”.
Met groeiende verbazing las ik de mail van deze manager. Hier schrijft iemand die in staat is om problemen en uitdagingen en het daarbij behorende werk volledig buiten zichzelf te leggen. Op geen enkele wijze sprak ook maar een greintje verantwoordelijkheid uit zijn woorden. Geen ‘Ik ga eens kijken hoe ik de onderlinge samenhang op de afdeling kan verbeteren en mijn zichtbaarheid kan vergroten.” Geen “Ik ga eens met de directie in overleg over het gebrek aan visie, want net als jullie mis ik die en net als jullie mis ik sturing.”
Daar waar je geen invloed op hebt, is het moeilijk veranderen. Maar daar waar je zelf wel actie kunt ondernemen is het aan te raden dit toch echt te doen. Het lijkt namelijk zo aantrekkelijk om de bal bij de ander te leggen en geen verantwoordelijkheid te nemen. Maar daarmee lever je ook meteen de controle in. Je wordt een speelbal van de ander of het leven. En controle blijkt nu juist een van de bepalende geluksfactoren te zijn in het leven van de mens.
Ik denk dat ik de controle maar eens neem en deze blog aan de “leidinggevende” stuur…